مهدی جان ...!
از دوری تو غمین و نالان هستیم
از کرده خود، "کمی"! پشیمان هستیم!

اصلیت ما را تو اگر می پرسی
از کوفه، ولی مقیم ایران هستیم!

از جور زمانه ما شکایت داریم
اندازه کوه و صخره، حاجت داریم!

ما مشکل مان گرانی و بیکاریست
آقا...! به نبودنت که عادت داریم!

هر جمعه که شد، بیا که ما منتظریم
این هفته فقط نیا، عروسی داریم!

صد موعظه کن، ولی زتسلیم نگو
از خمس و زکات و ضرب و تقسیم نگو!

آقا تو بیا، ولی فقط با یک شرط!
از آنچه که ما دوست نداریم نگو...!

فدای قربتت یا بقیت الله!!!

ار شب جمعه ای دیگر، شب زیارتی ارباب میترسم فردا بیاید و انتظارمان به سر نیاید. اللهم عجل لولیک الفرج و العافیه و النصر
عصر یک جمعهء دلگیر،
دلم گفت بگویم بنویسم
که چرا عشق به انسان نرسیده است؟
چرا آب به گلدان نرسیده است؟
چرا لحظهء باران نرسیده است؟
وهر کس که در این خشکی دوران به لبش جان نرسیده است، به ایمان نرسیده است و غم عشق به پایان نرسیده است.
بگو حافظ دلخسته زشیراز بیاید بنویسد
که هنوزم که هنوز است
چرا یوسف گمگشته به کنعان نرسیده است ؟
چرا کلبه احزان به گلستان نرسیده است؟
دل عشق ترک خورد،
گل زخم نمک خورد،
زمین مرد،
زمان بر سر دوشش غم و اندوه به انبوه فقط برد،فقط برد، زمین مرد، زمین مرد ، خداوند گواه است،دلم چشم به راه است، و در حسرت یک پلک نگاه است، ولی حیف نصیبم فقط آه است و همین آه خدایا برسد کاش به جایی، برسد کاش صدایم به صدایی...

چشم آلوده کجا دیدن دلدار کجا ؟
دل سرگشته کجا وصف رخ یار کجا ؟

قصه ی عشق من و زلف تو دیدن دارد
نرگس مست کجا همدمی خار کجا ؟

سر عاشق شدنم لطف طبیبانه ی توست
ور نه عشق تو کجا این دل بیمار کجا ؟

هرکه را تو بپسندی بشود خادم تو
خدمت عشق کجا نوکر سر بار کجا؟

کاش در نافله ات نام مرا هم ببری
که دعای تو کجا عبد گنه کار کجا؟

عشق رسوايی محض است كه حاشا نشود
عاشقی با اگر و شايد و اما نشود

شرط اول قدم آن است كه مجنون باشيم
هر كسی دربه در خانه ی ليلا نشود

دير اگر راه بيفتيم ، به يوسف نرسيم
سرِ بازار كه او منتظر ما نشود

یاصاحب الزمان(عج)
ای آشنا که بزرگیه نامت راهیچ کس درک نمیکند.
امروز جایی خوانده ام

((کاش نامت باران بود،آنوقت تمام مردم دیار من برای آمدنت دعای باران سر میدادند))
سخت دلم شکست،وازخجالت سرخ شدم که چگونه نشسته ایم وفقط میگوییم خداکند که بیایی.فقط همین.
درحالی که این ما هستیم که باید تورابیاوریم
دریابمان که از عطشت به هرسرابی پناه میبریم...!!!

آخــر مــاه شــد و مــاه نیــامد آخر
سی سحر نـاله زدیم آه نیــامد آخر
بـا کلافی سر بـازار نشستیـم ولی
حیف شد یوسفم از چاه نیــامد آخر
جان ما از غم دوریش به لب آمده است
صـاحب غیبـت جـانکــاه نیــامد آخر
شام هجران رخش از سر ما رخت نبست
فجــر امیـد سحـرگــاه نیــامد آخر
ترسم این است دوباره به تباهی بروم
مشعـل و روشـنی راه نیــامد آخر

یا صاحب الزمان

 بهاﺭ ﻋﺸﻖ ﺷﮑﻮﻓﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﯽ ﺗﻮ
ﺑﯿﺎ ﮐﻪ ﻏﻨﭽﻪ ﯼ ﺩﻝ ﻭﺍ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ ﺑﯽ ﺗﻮ
ﺑﺮ ﺁﯼ ﺍﺯ ﺍﻓﻖ ﺍﯼ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺻﺒﺢ ﺍﻣﯿﺪ
ﮐﻪ ﺷﺐ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﯽ ﺗﻮ
ﻫﺰﺍﺭ ﭼﺸﻤﻪ ﺟﻮﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺷﺘﻬﺎ ﺟﺎﺭﯾﺴﺖ
ﯾﮑﯽ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﯼ ﺩﺭﯾﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﯽ ﺗﻮ
ﺯ ﺳﺮﺩ ﻣﻬﺮﯼ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﻫﺠﺮ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ
ﺑﯿﺎ ﮐﻪ ﻋﻘﺪﻩ ﯼ ﺩﻝ ﻭﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﯽ ﺗﻮ
ﺑﯿﺎ،ﺑﯿﺎ ﮔﺮﻩ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺑﮕﺸﺎﯼ

ای آقا... شبتان مهتابی، روز میلاد شما درپیش است،
عرض تبریک آقا و کمی بیتابی، ای نفس ها به فدای قدم های شما،
اندکی تند قدم بردارید... عاشقان منتظرند... .
اللهم عجل لولیک الفرج...
یا صاحب الزمان

میلاد با سعادت منجی عالم بشریت حضرت مهدی (عج)

بر عموم شیعیان مبارک باد

در آرزوی تو هستم همیشه نورانی
اسیر زلف تو هستم، نگفته می دانی
تو از قبیله فریادهای خاموشی
زبانه می کشی از سینه های طوفانی
شمیم عطر تو در باغ لاله می پیچد
عزیز گمشده در کوچه های ظلمانی

وردى بخوان قرار دل بى شکیب را
اشکى ببار سنگ مزار غریب را

یک نوبهار اگر بشکوفد لبان تو 
پر مى شود تمام زمین، عطر سیب را

تنها به اشتیاق سلامى گذاشتم
در پشت سر هر آنچه فراز و نشیب را

آتش گرفت روح کویرانه ام، زلال
روزى بیا و آب بزن این نهیب را

این کیست؟ این که با دل من حرف مى زند
نشنیده اید هیچ صداى عجیب را؟

آرام مى شود دل طوفانى اى عجب! 
خاصیتى است آیه امن یجیب را

... ای روزهای خوب که در راهی!

که ای جاده های گم شده در مه!

ای روزهای سخت ادامه،

از پشت لحظه ها به در آیید!

ای روزهای آفتابی !

ای مثل چشم های خدا، آبی!

ای روز آمدنت!

ای مثل روز، آمدنت روشن!

این روزها که می گذرد، هر روز در انتظار آمدنت هستم!

اما با من بگو که آیا ، من نیز در روزگار آمدنت هستم!

ماه كنعانی برون آ‌ از نقاب 
تا شود در ملك هستی انقلاب 
ای سراپا ناز مستوری چرا؟ 
چون وصالت هست این دوری چرا؟ 
آسمانی مرد! ای نور نبی (ص) 
ذوالفقار حیدری شور علی (ع) 
ای ولی از عاشقان دوری مكن 
شوعیان وصل مستوری مكن 
در زمان غیبتت ای مهربان 
ناله‌ها چون شعله شد بر آسمان 
مسجد و محراب آتش می‌زنند 
این منافق‌های دون بسكه بدند 
بد به ماند بد به عالم می‌كنند 
جشن را اندوه و ماتم می‌كنند 

من فراموشکارم...

گریه ام ، ندبه ام؛

آن دعای فرج پرسوزم؛

می رود از یاد به هنگام گناه...

عمریست در هوای خودت گریه میکنی
عمریست با نوای خودت گریه میکنی
گاهی کنار تربت مخفی مادرت
بر خاک آشنای خودت گریه میکنی
یک شب کنار پنجره فولاد میروی
با حاجت و دعای خودت گریه میکنی
شبهای جمعه زائر شش گوشه میشوی
با یاد کربلای خودت گریه میکنی
با خواندن زیارت ناحیه تا سحر
با سوز روضه های خودت گریه میکنی
لایق نبوده ایم انیس غمت شویم
با درد وغصه های خودت گریه میکنی
ما که اهمیت به غیابت نمی دهیم
از غربتت برای خودت گریه میکنی
هرهفته نامه های مرا میزنی ورق
بر حال این گدای خودت گریه میکنی
کس تاب آن نداشته هم گریه ات شود
تنها تو پا به پای خودت گریه میکنی 

 عیب از کجاست؟ غیبت او بی‌دلیل نیسـت

چون ذاتا آفـــــــــتاب، به مردم بخیل نیست

ما فرع خاک پای تو هستیم ـ ای حبـــــیب

خاکی که سر به سجده نیارد، اصیل نیست

تو ای تجلی سبز ظهور خواهی کرد

به جام لاله، شرابا طهورا خواهی کرد

تو قلب سوته دلان را به هم کنی نزدیک

به یک اشاره که از راه دور خواهی کرد

دلم شکیب ندارد ولی یقین دارم

تو سنگ را به نگاهی صبور خواهی کرد

صفای خیمه سبزت کجا، بهشت کجا

بهشت را تو سرای سرور خواهی کرد

نشست منتظر رجعت ستاره صبح

قسم به کعبه که روزی ظهور خواهی کرد

 ما با تو که روبرو شدیم آقا جان! 
پیش تــو بی­آبرو شدیم آقا جان! 
خواندیم تو را و خودمان خوابیدیم
«چـوپان دروغگو» شدیم آقا جان! 
نه شرم و حیا، نه عار داریم از تو
امـا گلة بـی­شمـار داریم از تــو
مـا منتظر تـو نیستیم آقـاجــان
تنهـا همه «انتــظار» داریم از تو

اى آخرين اميد ! در شام تار ما

اى روشناى عشق ! اى غمگسار ما !

داغم به سينه ماند ، در انتظار تو

از رهگذار شوق ، اين يادگار ما

تا روز واپسين ، مى ماند اى نسيم !

بر جاده ظهور ، چشم مزار ما

روزى كه مى رسى ، ميبينى اى عزيز !

خون گريه هاى شوق ، بر رهگذار ما 

      او يوسف دلرباي زهراست/ با هيچ گهر خريدني نيست
    با ديده ي از گناه لبريز/ آن روي چو ماه ديدني نيست
                    تو مگو ما را بدان شه بار نيست/ با کريمان کارها دشوار نيست.
                         اين ديده نيست قابل ديدار روي تو/ چشمي دگر بده که تماشا کنم تو را
                     تو در ميان جمعي و من در تفکّرم/ کاندر کجا روم و پيدا کنم تو را

ما را به یک کلاف نخ آقا قبول کن

یـا ایّهـا العــزیز! أبانـا! قــبول کن

آهی در این بساط به غیر از امید نیست

یـا نـاامیدمــان ننـمـا یـا، قـبـول کن

از یـاد بـرده ایم شمـا را پـدر! ولی

این کودک فراری خود را قبول کن

رسم کریم نیست که گلچین کند، کریم!

مـا را سَـوا نکـرده و یک جـا قـبول کن

گر بی نوا و پست و حقیریم و رو سیاه

اما به جــان حضرت زهـرا قبـول کن

گندم که نه، مقام شما بود لاجَرَم

رمز هبوط آدم و حوّا، قـبول کن

 روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

در پرده ای هنوز و صدت عندلیب هست

مُردیم از فراق تو ای عیسیِ زمان

آیا زخوانِ وصل تو ما را نصیب هست؟

هرجا روم از تو که ـ دور از تو کس مبادـ

لیکن امیدِ وصل توأم عنقریب هست

دوری زخدمت تو زنقصانِ شوق ماست

دردا که درد نیست وگرنه طبیب هست

اظهار شوق این همه از «فیض» هرزه نیست

هم قصة غریب و حدیث عجیب هست

ملامحسن فیض کاشانی

گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آید /گفتم که ماه من شو گفتا اگر برآید
گفتم ز مهرورزان رسم وفا بیاموز /گفتا ز خوبرویان این کار کمتر آید 
گفتم که بر خیالت راه نظر ببندم /گفتا که شب رو است او از راه دیگر آید 
گفتم که بوی زلفت گمراه عالمم کرد /گفتا اگر بدانی هم اوت رهبر آید 
گفتم خوشا هوایی کز باد صبح خیزد /گفتا خنک نسیمی کز کوی دلبر آید 
گفتم که نوش لعلت ما را به آرزو کشت /گفتا تو بندگی کن کو بنده پرور آید
گفتم دل رحیمت کی عزم صلح دارد /گفتا مگوی با کس تا وقت آن درآید 
گفتم زمان عشرت دیدی که چون سر آمد /گفتا خموش حافظ کاین غصه هم سر آید

 کوچه کوچه جست وجوخانه خانه درگذار
قلب ما آشفته است دربهار انتظار
آخرین گل مهمدیست این که میرسد ز راه
هم تبار نرگس است درتبسم بهار
آه میکشم تورا با تمام اتنظار
پرشکوفه کن مرا ای کرامت بهار
می رسد بهارومن بی شکوفه ام هنوز
آفتاب من بتاب مهربان من ببار

با توام ای دشت بی پایان سوار ما چه شد 
یکه تاز جاده های انتظار ما چه شد؟ 
آشنای" لا فتی الا علی" اینجا کجاست؟ 
صاحب" لا سیف الا ذوالفقار "ما چه شد؟ 
چهارده قرن است، چهل منزل عطش پیموده ایم 
التیام زخم های بی شمار ما چه شد؟ 
چشم یوسف انتظاران را کسی بینا نکرد 
روشنای دیده امیدوار ما چه شد؟ 
ذوالجناحا! عصر ما چون عصر عاشورا مباد 
دشت را گشتی بزن، بنگر سوار ما چه شد؟ 
باز ای"موعود" بی تو جمعه ای دیگر گذشت 
کُشت مارا بی قراری! پس قرار ما چه شد؟ 
می نشینیم تا ظهور سرخ مردی سبز پوش 
آن زمان دیگر نمی پرسیم بهار ما چه شد؟ 

 صبح بی‌تو رنگ بعد از ظهر یک آدینه دارد 
بی‌‌تو حتی مهربانی حالتی از کینه دارد 
بی‌تو می‌گویند تعطیل است کار عشقبازی 
عشق اما کی خبر از شنبه و آدینه دارد 
جغد بر ویرانه می‌خواند به انکار تو اما 
خاک این ویرانه‌ها بویی از آن گنجینه دارد 
خواستم از رنجش دوری بگویم یادم آمد 
عشق با آزار خویشاوندی دیرینه دارد 
روی آنم نیست تا در آرزو دستی برآرم 
ای خوش آن دستی که رنگ آبرو از پینه دارد 
در هوای عاشقان پر می‌کشد با بیقراری 
آن کبوتر چاهی زخمی که او در سینه دارد 
ناگهان قفل بزرگ تیرگی را می‌گشاید 
آنکه در دستش کلید شهر پر آیینه دارد

ای آشنای درد ما ، مهدی بیا مهدی بیا
ای یاور درمانده ها ، مهدی بیا مهدی بیا
فرمانده و رهبر تویی ، آقا توئی سرور توئی
ای وارث آل نبی، مهدی بیا مهدی بیا
بینم اگر رخسار تو ،بوسه زنم بر پای تو
بر چهره زیبای تو ،مهدی بیا مهدی بیا
مهدی تو هستی در دلم ، نور امیدی سرورم
عنوان کنم راز دلم ، مهدی بیا مهدی بیا
سلطان قلب ما توئی ،درمانده ایم مولا توئی
درمان درد ما توئی ،مهدی بیا مهدی بیا
شمعها همه افروخته ، پروانگانش سوخته
چشمها به راهت دوخته ،مهدی بیا مهدی بیا
ما جملگی لب تشنه ایم ، بی تاب و هم سرگشته ایم
ساقی به تو دل بسته ایم ،مهدی بیا مهدی بیا
اصغر ندیده روی تو ، عاشق شده بر خوی تو
قربان تار موی تو ، مهدی بیا مهدی بیا